W tych pierwszych latach chłopcy dorastali w towarzystwie glukometru, insulin, strzykawek i rozmów o poziomie cukru. Z początku to było dla nich zwykłe tło,
coś co po prostu było częścią naszego życia, tak jak codzienna kawa mamy czy praca taty. Prawdziwa świadomość przyszła jednak później.

Są takie chwile w życiu każdej matki, gdy codzienny chaos, bieganie za obowiązkami, troski i niepewności zamieniają się w coś o wiele bardziej wzniosłego. Dzień Matki - to święto, które z jednej strony przypomina mi, że jestem doceniana, ale z drugiej, przypomina o tym, jak mocno wpływam na życie moich dzieci. Z okazji jednego z takich dni, otrzymałam list od mojego starszego syna.

Największy absurd zaczął się, gdy wprowadzono zakaz wchodzenia do lasu. LASU! Naprawdę?! Jakby drzewa miały zacząć kichać na przechodniów. Grzegorz, dla którego rower był jak tlen, prawie oszalał. Z nadzieją w oczach pytał...

Byłam tą osobą, która przez lata oddawała się innym, starając się sprostać ich wymaganiom. Kiedy Grzegorz otrzymał diagnozę cukrzycy, moje życie stanęło na głowie. Byłam pełna niepokoju o jego zdrowie, o naszą przyszłość. Musiałam znaleźć sposób, by radzić sobie z tą nową rzeczywistością, a jednocześnie nie zapominać o sobie.